Niezwykła plaża w Słajszewie, odwiedzana jest głównie przez turystów, preferujących
ciszę i spokój. Wraz z zalesionymi wydmami, jakie oddzielają przymorskie łąki od morza, stanowią wyjątkowo atrakcyjny teren do aktywnego wypoczynku i obserwacji natury.

Wieś znajduje się wśród gęstych, obfitujących w grzyby i zwierzęta lasów. To wieś typowo turystyczna. Jej atutem jest czysta, szeroka plaża (szerokość do 50 m) o długości 5 km, na którą prowadzi 8 wejść Na plażę można dotrzeć w ciągu 15 min sosnowym lasem (2 km). Tyle samo czasu zajmuje dostanie się pieszo do miejscowości Lubiatowo. W miejscowości znajduje się wiele lasów obfitujących w jagody i grzyby. Woda w Bałtyku jest wyjątkowo czysta.

Źródło: Ranking plaż

Wydma Lubiatowska położona jest pomiędzy Białogórą a Lubiatowem/ Prawdopodnie powstała w skutek wycinki drzew w tym regionie, co spowodowało formowanie się piasków. Jej powierzchnia osiąga niemal 300ha, a wysokość w najwyższym punkcie osiąga do 35m n.p.m. – dzięki temu jest idealnym punktem widokowym. Należy zanzaczyć, iż jest to wydma ruchoma, jej prędkość przemieszczania może osiągać nawet 4m na rok, zasypując tym samym pobliskie lasy. Niezwykłego uroku dodaje jest instensywne zalesienie kosodrzewiną, jest to idealne miejsca na spacer nawet z psem.

Rok budowy – 1904-1906
Wysokość wzgórza – 55 m n.p.m.
Wysokość latarni do światła – 32 m
Wysokość świateł n.p.m. – 75 m
Zasięg świateł latarni – do 23.5 mil morskich
Charakterystyka świateł – pełny cykl 12 s.
Charakterystyczne barwy latarni: czarny, biały, czerwony i czarna galeryjka na białym tle
Położenie – 1000 m od linii brzegowej
Udostępniana do zwiedzania od 1 czerwca 1992 roku

Zbudowana przez Niemców na fundamencie z betonu i granitu białego. Montowana z gotowych elementów ze staliwa, skręcanych śrubami.
Są trzy takie konstrukcje na świecie, z czego dwie w Europie.

Pierwsze oświetlenie było gazowe – palnik, lustra i pryzmaty, następnie oświetlenie żarowe – żarówka 2 500 W, lustra i pryzmaty. Obecnie od 15 lat halogeny o mocy snopu światła od 1 200 W/12V, zasilane z sieci, awaryjny agregat prądotwórczy i akumulatory – 6 szt. po 100A/h, tj. rezerwa na 18 godzin. Zapalanie świateł odbywa się przez fotokomórkę i tradycyjnie – ręcznie.
W przeszłości był również sygnał dźwiękowy, o pełnym cyklu dźwiękowym 30 sekundowym, którego słyszalność w czasie mgły wynosiła od 6 do 12 mil.

Od czasu wprowadzenia radarów na kutry, sygnał dźwiękowy został wyłączony z systemu nawigacyjnego.

Obsługa latarni: poprzednio 4-osobowa z tendencjami do obsługi rodzinnej.

Ostatni niemiecki latarnik, P. Pruztt był do roku 1945. W 1948 roku latarnię objął Stefan Łozicki, bardzo barwna postać. Odznaczony Krzyżem Walecznych po walkach pod Monte Cassino, radiotelegrafista czołgu spychającego czołg zawalidrogę w przepaść w czasie ostatniego ataku. Na latarni pracował 33 lata.

Również długo obsługiwali latarnię Jan Liss i Longin Godula. Po Stefanie Łozickim kierownictwo latarni objął jego syn – Romuald Łozicki wraz z małżonką Weroniką,
a następnie wnuk – Damian Łozicki pracujący do dziś .

Na wybrzeżu polskim jest 18 latarni, z czego 17 czynnych. Latarnie dzielą się na latarnie morskie i radiolatarnie. Niektóre z nich spełniają obydwie te funkcje.

Ważnym dodatkowym obowiązkiem latarników, oprócz obsługi latarni i wszystkich związanych z nią budowli, jest nasłuch na kanale bezpieczeństwa UKF łączności pomiędzy statkami a stacją brzegową. Informacje o zaistniałej na morzu sytuacji przekazuje się do stacji głównej, która uruchamia w razie potrzeby ratownictwo. Np. w 1970 roku, po awarii silników /przy sztormie 120 w skali Beauforta/ wszedł na mieliznę statek bandery duńskiej na wysokości latarni Stilo. Obsługa latarni uczestniczyła w akcji ratowniczej statku i jego załogi poprzez łączność radiową.

Latarnia udostępniana jest zwiedzającym każdego roku w okresie: od 1 czerwca do 31 sierpnia, w godzinach: od 10.00 do 18.00.

Kontakt: (058) 676 33 06

Rok 2006 był rokiem obchodów 100-lecia Latarni Morskiej STILO.

Statek powstał w 1965r. w stoczni Atlas-Werke w Bremie ( Niemcy ) dla klienta niemieckiego, aby finalnie trafić do Duńskiego armatora Partrederi „Trigon” z Kopenhagi. Pierwsza nazwa to „Monika Munksholm”, później „Monika Trigon”. Głównie stacjonował w porcie Helsinborg. firma Rederi K/S Westcoast z Danii, mianowała jednostkę nazwą „West Star”. Statek swój ostatni rejs miał w niedzielę 25 października 1971 roku płynąc z Gdańska do Anglii z ładunkiem drewna. O godzinie 02:55 czasu środkowo – europejskiego z powodu powiększającego się przechyłu, który nieubłaganie się zwiększał przez szalejący sztorm, oraz awarię jedynego silnika nadał sygnał „may day…” . W piątek 30-go o ósmej rano, po wyczerpującej walce o statek, którego próbowały jeszcze ratować, holownik ratowniczy „Tumak”, kutry R-3 i „Muszla” oraz stacja ratownictwa brzegowego z Łeby. Niestety kapitan Olsen był zmuszony opuścić pokład West Star jako ostatni. Podczas akcji ratunkowej udało się uratować wszystkich członków załogi. Na dzień dzisiejszy wrak leży ok. 200 m od brzegu na głębokości kilku metrów na wysokości miejscowości Ulinia. Ponad lustro wody wznoszą się dwa masywne maszty przeładunkowe. Po znajdującej się kiedyś na rufie nadbudówce z kominem, którą prawdopodobnie zniszczyły gwałtowne sztormy niestety nic po nich nie zostało. Istnieje możliwość obserwacji statku z plaży. W tym celu należy wybrać się na spacer brzegiem morza ok.3 godz. od Łeby idąc w stronę wraku. Podczas słonecznej pogody z daleka widać wystające z morza ciemno szare kolumny masztów.

Przebieg służby:
Monika Munksholm
Monika Trigon
West Star

Wymiary:
Długość 62,30 m
Szerokość 10 m
Zanurzenie 3,416 m
Wyporność 925/950 BRT
Załoga 7 ludzi

Napęd:
6 cylindrowy 4 suwowy silnik Diesla typu 6MU 451A o mocy 800 KM
Prędkość 11 kn
Uzbrojenie – brak

Źródło: wrakibaltyku.pl

Jezioro znajduje się w obrębie „Choczewsko-Salińskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu”, zajmuje powierzchnię 183 ha, a jako że jest jeziorem lobeliowym, cechują go szczególne walory przyrodnicze. Maksymalna głębokość zbiornika wynosi 12,9 m. Jest to doskonałe miejsce, zarówno dla amatorów letniego wypoczynku, jak i wędkarzy. Jezioro jest systematycznie zarybiane i obfituje w liny, leszcze, karpie, węgorze i okonie. Sprzedaż pozwoleń wędkarskich prowadzi Nadleśnictwo Choczewo (Choczewo, ul. Świerkowa 8, tel. 58 572 26 00). Nad Jezioro Choczewskie dojechać można z trzech stron: od Perlina, Choczewa i Starbienina.

Niewielkie, urokliwe Jezioro Kopalińskie to dawna zatoka morska, odcięta dziś od Bałtyku przez szeroki pas zalesionych wydm. Zbiornik zajmuje powierzchnię 8,37 ha, a jego głębokość nie przekracza 3 metrów. Nad jeziorem znajduje się chętnie odwiedzane pole namiotowe, gdzie można wypożyczyć sprzęt pływający. Na wędkarzy czekają tu m.in.: leszcze, karasie, płocie, karpie, szczupaki, okonie i węgorze.